26. „Na zawsze Różany” – Bogna Ziembicka

To, że książka się  ukazała bez mojej wiedzy jeszcze przeboleję, natomiast prawdziwym szokiem było dla mnie, że to już piąta część serii. I ostatnia.

Tym razem akcja rozgrywa się w doskonale znanych Różanach, w Izraelu, Indiach i Stanach Zjednoczonych. Jednak mamy również do czynienia z bardzo dużą ilością retrospekcji. Odważę się nawet na określenie, że większa część książki opiera się właśnie na nich. Przenosimy się na łamach kart do Związku Radzieckiego, Niemiec, a także Krakowa lat 50. i 60.

Zosia, główna bohaterka opowieści, znana nam z poprzednich części, po śmierci niani odnajduje w jej kalendarzu nazwiska i adresy osób jej bliskich, z którymi na końca swoich dni korespondowała. Zosia wyobrażając sobie silne relacje łączące tych ludzi z Zuzanną, postanawia zaprosić ich na swój zbliżający się ślub z Erykiem. Nie przypuszcza nawet, jak wiele emocji wzbudzą zaproszenia i jaka przejmująca historia się za nimi kryje.

Tymczasem Natalia, odrzucona niegdyś przez Eryka szykuje zemstę, która ma na celu niedopuszczenie do jego ślubu z Zosią.

Przyznam szczerze, że ta część serii trochę mnie zasmuciła, nie tylko ze względu na zakończenie historii. Czytając ją nieustannie czułam aurę melancholii, nostalgii. Fakt, często przenosimy się do czasów drugiej wojny światowej i lat powojennych, jednak w tym przypadku troszkę mnie owe retrospekcje przytłaczały. Smutek, niespełnione miłości – to główne emocje tej książki. Wojna rozrzuciła postaci z powieści po całym świecie, zmieniła granice ich ojczyzny, zabrała bliskich, by w końcu połączyć ich na nowo, do czego pretekstem staje się ślub Zosi.

Jest to bez wątpienia dobra kontynuacja sagi, dająca nadzieję, pięknie łącząca się z pozostałymi częściami. Zainteresowanym jednak zdecydowanie polecam zapoznanie się z pierwszymi tomami historii z Różanami w tle. Chronologia jest tutaj bowiem bardzo ważna i bez niej będziemy mieć poczucie chaosu, nie zrozumiemy historii, choć byśmy się bardzo starali.